Na alle voorbereidingen was het dan ineens woensdag de 14e september. Die middag hadden we afgesproken in het huis om alle uitleg over de sleutels en installaties te krijgen. De eigenaresse had alles keurig voorbereid, werkelijk waar. On-frans zou je bijna zeggen. Het indrukwekkendst was nog de uitleg over alle extra ‘barres’ (tralies/staven) van de achterdeuren. Poeh poeh, het lijkt wel een fort! En natuurlijk alle sleutels en deuren openen, sommigen hebben een stevige zet nodig om open te gaan, maar met beleid. Het is niet voor niets allemaal 200 jaar oud! Tot onze verrassing bleven er nog een paar dingen extra achter, bijvoorbeeld de tuintafel met stoelen en een paar hele praktische dingen zoals trapleer, ladder, teiltjes, emmers, veger en blik en dat soort dingen. Bart kreeg ook nog alle mineralen en stenen die op de Vide Maison niet waren verkocht, echt een hele hoop!
’s Avonds ook nog met weemoed in Maison du Pont Vieux gezeten, we realiseerden ons dat dit de laatste nacht voor ons daar zou zijn. We blijven Valérie en Walter natuurlijk nog wel zien, maar met ons eigen huis in de buurt, zullen we er niet gauw meer overnachten. Wat hebben we daar een fijne tijd gehad! Genoeg over woensdag, de donderdag werd nog veel leuker.
Notaire
Donderdag 15 september was dé dag, twee afspraken bij de notaris. Eerst onze PACS ondertekenen (soort Franse vorm van samenlevingsovereenkomst), zodat we voor de Franse wet ook erfgenamen van elkaar zijn. Aansluitend de koop van het huis.
De drie zussen waren er (Hélène, Claude en Anne Boucomont), het is voor hen toch ook emotioneel om het familiehuis te verkopen. Met de rap pratende notaris zoefden we door de koopakte heen. Blijkbaar waren alle voorbereidingen goed geweest, want binnen vijf kwartier konden we tekenen. We kregen een grote zak met alle voordeur-sleutels (van ieder familielid één… haha een hele zak vol) en de hartelijke gelukwensen van alle dames (ook de notaris was een dame). Ze gaven aan dat ze blij waren dat wij het huis gekocht hadden en gingen nu van een paar dagen vakantie genieten.
Dat is ze gegund, want als je ziet hoe ontzettend veel werk ze verricht hebben om het huis (bijna) leeg te krijgen, chapeau!
Daarna óp naar St Hippo en voor het eerst zelf naar binnen! Wow dat was wel gaaf hoor. Eerst overal rondkijken (weer… dat blijf je doen) en foto’s nemen van de staat nu. Toen maar gauw een fles open getrokken (het was per slot van rekening lunchtijd) om te proosten op deze stap. En ook wat eten, want het is toch best enerverend, zoiets!
Nadat we onze knorrende magen hadden gevuld, gingen we de bus uitladen met de spullen die we nu hadden meegenomen. Straat geblokkeerd (het is éénrichtingsverkeer en heel smal), alarmlichten aan en uitladen maar! Alle dozen in de hal geparkeerd en gauw de bus weer geparkeerd. En dan… waar gaat alles heen? Het was wel prettig dat we nu een doos of 25 bij ons hadden en nog niet alles. Dat maakt het nog best overzichtelijk. Eerst maar eens wat in de keuken gezet, er moet per slot van rekening gegeten en gedronken worden.
Vervolgens kijken waar we zouden kunnen gaan slapen.
Er zouden vier bedden achter blijven, sommigen met matras, sommigen zonder. En alle bedden 140 breed en 190 lang, gezellig krap dus als je 180 x 210 gewend bent… haha. ’s Avonds wilde ik wat eten gaan halen bij Tuk Tuk, een redelijk nieuw Vietnamese afhaal hier in St Hippo. Helaas, die had ‘congé annuel’, de jaarlijkse zomersluiting. Dus maar pizza gehaald en die heel feestelijk opgegeten. Zowaar hebben we die nacht ook wat geslapen, want je zit borden vol ideeën, plannen, wensen en adrenaline.
Fibre
Vrijdagmiddag stond er een afspraak gepland met Orange, om de glasvezelaansluiting te maken. Nu hoorden we diverse verhalen dat afspraken met monteurs in FR niet altijd lopen zoals afgesproken (niet komen opdagen, niet de goeie spullen bij zich hebben, afspraak 6 x verzetten enzovoort). Rond half 11, nok nok op de deur, de Orange monteur. Veel te vroeg dus, nou geen probleem. Binnen twee uur gefikst, met hoogwerker over de straat kabel getrokken. En snel dat het is, dat internet. Super. We hadden niet verwacht dat dit zo snel zou lukken!
Camping dans une maison de maître
Ondertussen was ik naar de Hippo’se markt gegaan en boodschappen wezen doen. Nadat ik alles had uitgeladen en de bus weer parkeerde, kwam ik de buurman van de hoek (die reageerde op onze tekst op de bus in augustus) weer tegen. Hij vroeg of we nu met het huis bezig waren. Dus ik vertelde dat we gisteren de sleutel hadden gekregen en nu met de ‘installation’ bezig waren.
Hij reageerde verbaasd, zo van ‘oh zijn jullie al helemaal verhuisd dan?’. Dus ik legde uit dat we een paar dingen uit NL hadden meegenomen, maar dat de grote dingen nog moeten komen. Ook dat Hélène meubels in het huis had achter gelaten waar we voorlopig even mee vooruit kunnen. Hij schoot in de lag en zei “C’est comme camping dans une maison de maître” (dus jullie gaan kamperen in een herenhuis). Nou, dat had hij goed in de smiezen! Erg leuk weer zo’n praatje.
’s Avonds ging ik proberen te koken, en dat in een keuken waar in geen 100 jaar iets aan is gedaan. Geen water in de keuken (dat zit in de bijkeuken), geen aanrecht enzovoort. Dus inderdaad op de camping manier. Snijden aan de tafel (pijn in schouders want stoel te laag), waar laat ik alles, bordje hier, bordje daar. Groente wassen in de bijkeuken, oh dat is nat, hoe voorkom ik nou een strook druppels op de vloer… nog meer bordjes. Gasfornuis deed het prima, maar nul afleg ruimte ernaast, dus waar laat je alles….. jeetje, wat een zoektocht! Maar, het is gelukt, na een iets langere tijd dan ik normaal over koken doe… hebben we heerlijk zitten eten in ons eigen huis. Wel meteen een extra kast naar de keuken verhuisd die voorlopig als aanrecht kan dienen, want dat zittend snijden was geen succes. Dat extra kastje zorgde zaterdag ervoor dat het koken al weer een stuk beter en prettiger ging.
Ondertussen pakken we zo her en der dozen uit. Onze handen zijn ook behoorlijk uitgedroogd van al het schoonmaakspul, want ondanks dat de vorige eigenaren de schoonmaakster een dag hebben laten komen, er ligt toch nog wel overal stof en plak van ongeveer 100 jaar. Pfffff en dat is nou net niet mijn grootste hobby. Toch ga je ermee aan de slag voordat je inruimt, want anders doe je het nooit meer vrees ik. We lopen wat af (en hebben dus ook pijn in onze voeten….)
Inmiddels is het zondag en voelen we ons al enorm thuis. We genieten van het uitzicht, het huis, het dorp, alles! Vanmiddag kwamen Kristi en John op de thee, en hadden een Hippo’se vriend Jürgen meegenomen om kennis te maken. Natuurlijk rondje door het huis gedaan en daarna lekker op de cour koffie en thee met heerlijke taart gegeten/gedronken. Wat een week! Mooie afsluiting met deze gezellige middag en nog een blog er achteraan zodat jullie thuis in het winderige NL ook een beetje bij blijven, tot de volgende keer!
