Dit weekend stond in het teken van de komst van het volgende bezoek: Inge en Paola uit Leiden. Dus boodschappen doen, wassen, stofzuigen, poetsen.
Als “uitje” ben ik zaterdag nog naar Saskia en Olivier geweest om een steen uit te zoeken voor mijn beeldhouwcursus, die over een week begint. Deze week begint al een ander stel cursisten, en stel nou dat zij nét de steen uitzoeken die ik had willen hebben. Vandaar dat ik uit de eerste selectie mocht uitkiezen. Michelle, een andere cursist die ik ooit al eerder heb ontmoet, was er ook om dezelfde reden. Ik heb een mooie albast uitgekozen. Dat is een stuk eenvoudiger werken dan marmer (je kan het raspen). Omdat ik “maar” een week heb, geeft me dat een fijn gevoel. Ik zit nu inmiddels zo in de slow-motion-modus, dat het me lastig lijkt om me nu in één week drie keer in de rondte te gaan werken. Het kan natuurlijk wel in marmer, maar toevallig stond er een erg mooi stuk albast. Mocht iemand een keer willen kijken waar Bart en ik meestal gaan beeldhouwen, dit is de link voor onze plek in zuid frankrijk: www.statuario.fr. Als je bij de “stages de sculpture” op de foto’s klikt, dat krijg je een mooie indruk. Ook gaan wij wel naar de Auvergne, naar Bleu et Vert. Hier kan je ook schilderen en zingen.We hebben nog even gezellig wat zitten drinken met zijn vieren. Ik vertelde dat Inge en Paola komen, 2 dames die (voornamelijk) vegetarisch eten. Sas is ook een ras-vegetariër. Om haar een beetje te stangen, vertelde ik haar dat ik zaterdagavond een Magret de Canard ging eten (eendenborst), want tja, af en toe vegetarisch is helemaal prima, maar een lekker stukje vlees is af en toe ook niet te versmaden. Olivier lag helemaal in een deuk en Sas was in shock. Ze dacht dat ik een grapje maakte. Nee dus!
Nou, hij was heerlijk. Ik was alleen vergeten iets “zoets” erbij te kopen: eend combineert altijd goed met een zoete saus, bv met bramen of frambozen. Die had ik dus niet. Bedacht ik mij ineens dat ik nog een perzik in de koelkast had liggen. En pap had in Boulouris een keer eend met perziksaus gegeten, dat was erg lekker. Ik heb mijn fantasie er dus op losgelaten en zie daar, mijn geheel eigen verzonnen recept: Eendenborst met perziksaus, a la Marjolaine dus!
Omdat ik bij de aankomst van een nieuwe lading vrienden het fijn vind om niet al te lang in de keuken te staan, heb ik al veel lekkers in de koelkast staan. Een paar bekende recepten: courgettecarpaccio en taboulet. En twee nieuwe: champignons en prei à la Provençale. Eigenlijk heten ze à la Greque, omdat de bereidingswijze met olie, citroen, tijm, laurier en knoflook “à la greque” heet. Omdat ik wat eigenwijs ben, heb ik ze à la Provençale genoemd.
Oja, ik heb nog wat geleerd: in het Frans is ‘puree de tomates’ geen tomatenpuree. Dat moet je maar net weten. Ze bedoelen er gezeefde tomaten mee, niet de geconcentreerde puree die wij kennen. Dit hoor je dus te gebruiken bij de taboulet, waar ik een keer eerder dus tomatenpuree heb gebruikt. Ik heb het in het recept aangepast. Waar ik ook hier vaak de mist mee inga, is dat ze in recepten vaak hoeveelheden aangeven met centiliters. In Nederland gebruiken we eigenlijk alleen deciliters en milliliters. Ik had 70 ml tomatenpuree gebruikt, ipv 7 dl gezeefde tomaten. Dat verschilt nogal! Morgen zal ik het resultaat proeven.
Tot slot: een zoekplaatje. Het pand in Barjols waarin de Sapeurs et Pompiers zitten (de redders en brandweermannen, links op de foto), heeft een mooie kopgevel. Er is namelijk maar één luik dat echt open kan: mooi gezichtsbedrog! Dit doen ze hier veel in de streek, verrassend leuk.
In Nederland kunnen ze daar nog wat van leren: wij hebben een hoop saaie kopgevels.
Het is weer hoog tijd voor een korte siësta, u zijt gegroet.