Tijdens onze vele wandelingen valt ons vaak op hoeveel verschillend gekleurde steensoorten we zien. We wisten al dat de streek bergen heeft van calcaire (kalksteen) en hardere donkere soort graniet.
In veel bergen zit ook ijzererts, waardoor je veel oranje/roestkleurige stenen krijgt. Maar er zijn er dus ook die roze zijn en okergeel.
We hebben er een paar verzameld, een fraai kleurenspel:
Ondertussen is de lente hier ook echt doorgebroken (wat voor hier heel laat is, alles loopt hier een paar weken achter ten opzicht van ‘normaal’. De kersenboom hier in de tuin is geëxplodeerd en staat ineens volop in bloei. We kunnen een paar dagen iets makkelijker van de tuin genieten, omdat we voor twee nachten weer zijn verhuisd.
We zijn even verhuisd naar de verdieping van Walter en Valérie en brengen twee nachtjes door in de kamer van Alinoë, hun dochter die in Montpellier woont. Een schattige meidenkamer helemaal vol geplakt met van alles en nog wat, je kijkt je ogen uit 🙂 Ondertussen vrijdagavond en zaterdagavond een Franstalige film gekeken. Walter heeft een enorme collectie films, en om ons nog meer in Frankrijk onder te dompelen, heeft hij een aantal Franstalige films voor ons uitgezocht die we ‘moeten’ zien. Afgelopen weken al een aantal gekeken op de tv die boven staat, nu in hun thuisbioscoop, zo noem ik het maar. Ze hebben een beamer die op een grote witte wand projecteert, thuis in de bios! Gisteren ook nog onverwacht met Walter oesters gegeten, die overigens heerlijk zijn met een glas droge sherry erbij, een fino. Weer wat geleerd! Vandaag (zondag) kunnen we weer terug verhuizen naar boven.
Zaterdag zijn we weer aan het bergklimmen geslagen. We hebben nu de berg te noorden van St Hippo bewandeld en beklommen: La Luquette. We parkeerden bij een gehucht Mas d’Icard en doken meteen flink de berg in (althans op..). Eerst richting het noord-oosten (volg de zwarte stippellijn), langs de oude ruïne van Mas d’Icard. Ongelofelijk dat daar vroeger mensen woonden, dit was al een forse klim! Het is overduidelijk dat dit al zeer geruime tijd niet meer bewoond is, gezien de ‘overname’ van het bos.
Vervolgens om de berg heen waar 421 (m hoogte) bij staat, en dan met een grote lus naar het zuiden en westen en dan ‘recht omhoog’ naar La Luqette.
Overal weer prachtige tussendoor kijkjes naar de Cengle en de Marianne, gaaf hoor. Kijk hieronder: naar die bergwand waren we op pad en we hebben het gehaald! Ruim vier uur gewandeld en geklommen, een heerlijk dagje.
Ondertussen bloeit er ook van alles op de hellingen waar je loopt. Irissen (een korte versie, het lijkt wel een krokus in iris-vorm), heel veel brem en ook veel van de tijm staat in bloei. Dat groeit trouwens echt overal en als je daar met je voeten langs strijkt, ruik je de hele tijd tijm, zalig!
Op La Luquette aangekomen, bleken we iets minder goed uitzicht te hebben op St Hippo dan we hoopten: te veel bomen om uitzicht te hebben op het oude gedeelte van het dorp. Gelukkig toch ook wel weer prachtige vergezichten hoor! We hebben weer genoten van de tocht (en waren ook heel moe na de tocht). Dus die film ’s avonds was een heel welkome ontspanning.
Vandaag (zondag) nog een lekkere wandeling gemaakt van Vissec naar Les Moulins de la Foux, een hoogtepunt in de Cevennen om te bezoeken. Een wandeling van 8,4 km, toch wel een redelijke klim (en daling). Het heeft te maken met de rivier de Vis, die een stuk ondergronds gaat en bij deze molen weer uit de berg komt. Het plaatsje Vissec komt dus echt van de droge (sec) rivier (de Vis).
De ‘foux de la Vis’, of herrijzing van de Vis, ligt in de gemeente Vissec in de Gard. De rivier de Vis ontspringt in het Nationale Park van de Cevennen, stroomt naar Alzon om ter hoogte van de molen van Larcy de weg kwijt te raken. Daardoor blijft een droge bedding over (de droge Vis rond Vissec). Het water komt in een ondergronds netwerk terecht om bij de Foux de la Vis weer boven te komen.
Het water komt daar met een enorm geraas ‘gewoon’ uit de berg.
Op die bizarre (maar ook logische) plaats staat een oude water-molen: De geschiedenis van de molens bij deze Foux is erg oud en gaat terug tot wel 1097. Die molens werden in 1629 met de grond gelijk gemaakt omdat ze als toevluchtsoord dienden tijdens de godsdienstoorlogen. Eén van de herbouwde molens werd in 1741 door een overstroming weggevaagd. De markies van Vissec, Michel de Montfaucon, had grote moeite om metselaars te vinden die de wederopbouw wilden aanvaarden vanwege de ligging van de plaats (alleen te voet bereikbaar). De activiteiten bij de molens stopten in 1907 toen een overstroming dodelijke verwoestingen aanrichtte.
In 2000 is de molen gerestaureerd, maar is niet meer in bedrijf.
We merkten dat veel dagjesmensen er naartoe lopen en in de Gorges bij die Foux hun namiddag vertoeven. Een spektakel om te zien!
Tot slot, we zagen weer prachtige soorten bloemen op dit pad: paarse en gele anemonen, veel helleborussen, natuurlijk weer tijm, volgens de bordjes ook wilde asperges (helaas niet aangetroffen) en deze schattige narcisjes: ik heb mijn vinger er even bijgehouden om te laten zien hoe klein ze zijn, echt iniminie!
