Le rhume

We dachten het al zien aan te komen, Bart is verschrikkelijk verkouden. Zijn hele hoofd zit vol en voelt zich beroerd. Een mooie opdracht voor mij om eens alleen op pad te gaan om onder andere een neusspray voor Bart te zoeken. Ik liep dus naar mijn auto om naar het dorp te gaan, ook nog om wat extra boodschappen te doen, zodat we tot en met donderdag doorkomen. Stopt er een auto en vraagt een alleraardigste mijnheer mij de weg naar Sillans la cascade. Wat grappig. In dat plaatsje stond het andere huis wat ik voor mijn 3-maandentrip op het oog had. Hij reed dus niet de goede kant op en stond midden op de weg stil in een best gevaarlijke bocht. Gelukkig begreep hij mij, dat hij even aan de kant moest gaan staan, en toen heb ik hem de weg gewezen. Ze waren erg blij. En ik had het even wat warmer gekregen van deze eerste franse kennismaking op straat. Op de foto mijn terras met de avondzon. Het waait nog iets te hard om er permanent te zitten, maar het is goed te doen.In Frankrijk kennen ze geen drogisten zoals wij die kennen, dus je moet meteen naar de apotheek. Wel verstandig om even op te zoeken wat een verkoudheid is, le rhume. Ik had het wel met franse les gehad, een aha erlebnis. Il est enrhumé. Nou dat werkte. Ik heb een mooie spray mee gekregen, laten we hopen dat het helpt. Dat was les 2 in het Frans.Vervolgens naar de supermarkt om nog wat eten te halen. Sta ik om mijn gemak allerlei kaasjes te onderzoeken, hoor ik iemand bij mij in de buurt: madame, madame? Geen idee dat dat voor mij bedoeld was, dus na “madame” nummer 3 keek ik toch maar even om mij heen. Staat er een oude dame van (denk ik) maximaal 1,45 m hoog, wil ze een fles jus d’orange van de bovenste plank hebben. Tja, aangezien haar uitgestoken hand net boven mijn hoofd uit kwam, had zij het vermoeden dat ik die fles wel even voor haar wilde (en kon!)pakken. Natuurlijk, de rien, madame. Zij blij, ik blij. Franse les nummer 3. Vervolgens afgerekend (het is hier niet goedkoop, ik schrik me elke keer een hoedje van de rekening!) en terug naar Bart en Les Perles.

Staat er voor het huis een jongetje die aan me vraagt of ik hier naar binnen ga. Ja dus. Ik verstond het niet helemaal, maar ik begreep dat hij naar binnen wilde. Nu had Michel verteld dat onze buurvrouw 3 kinderen heeft, dus ik dacht dat hij wel een van die zou zijn. Ik stelde me dus even aan hem voor en vertelde dat ik hier 3 maanden kom wonen. Hij heet Jonas, Zjonazzz op zijn Frans. Hij vond het leuk dat wij buren zijn. Wel praat hij heel snel, toen ik dat zei, moest hij wel lachen. A bientôt dan maar! Thuis lag Bart nog in bed, heel sneu. De spray brengt hopelijk wat verlichting. De middag heb ik wat rond gestruind in het huis en La grande Schtroumpfette gelezen. Weten jullie wie dat is? Smurfin! Haha. We zagen dat boek liggen en omdat Milla helemaal smurfen fan is op dit moment, vonden we dat een Frans Schtroumpfs boek niet mag ontbreken. Erg grappig om te lezen. Bijna alles begrijp ik. Ze schtroumpfen natuurlijk wat af, dus dat is eenvoudig, haha. Wie heeft trouwens dat woord voor de Franse smurf bedacht: schtroumpfe? Dat zal toch bijna onuitspreekbaar voor hen zijn. Voor mij was het wel leerzaam, omdat in zo’n stripverhaal, je door de plaatjes al e.e.a. ziet, en dan ook begrijpt dat ze het over verschillende tijden hebben. Soms verleden tijd, en wat nog moet gaan komen. Het is best handig om dat zo te lezen en secuur proberen te vertalen (en dan zo min mogelijk met woordenboek erbij). Dan kom ik toch wel een heel eind. Smurfin zei bijvoorbeeld: “une promenade me fera du bien”, een wandeling zal me goed doen. “La, je crois que j’ai schtroupmfé des points!”: daar heeft ze dus punten gesmurft (in de zin van punten gescoord). Maar ja, als ze dan gaan praten, met een accent Provençal, poeh, dan is het nog even bikkelen voor me.

Vanavond heb ik een uientaart gemaakt, met dank aan het franse kookboek van Fiona. Het recept zal ik zo schrijven. Ik vind het hier erg leuk dat je in de winkel vers bladerdeeg en andere deegsoorten kan kopen. Die zitten op een soort rol, die je meteen in de vorm kan gebruiken. Heel handig, en hopelijk ook lekker. Ik heb hier een klein oventje, waar ze een prima vierkante ovenschaal voor hebben. Rol ik het deeg uit, is het rond, haha, wat een mop. Een quiche hoort natuurlijk rond te zijn, maar hier niet 🙂 En vierkant smaakte hij ook prima, ook al zei Bart dat hij denkt dat ‘ie heel lekker is. Hij proeft niets en ruikt niets. Zo zielig. Hopelijk knapt hij een beetje op zodat we nog wat dingen samen kunnen doen. Tijd voor koffie!