Het is alweer week vier in Frankrijk, en week drie in Ganges. Wat hebben we het toch heerlijk. We genieten iedere dag van de zon, de rust, de ruimte, het uitzicht, de vriendelijkheid van alle Fransen. Maar, de dagen beginnen wel koud. ’s Nachts is het hier net onder nul en dat al ruim 1,5 week, schijnt best uitzonderlijk te zijn voor hier. Dat geeft soms best gekke plaatjes én temperatuurverschillen. Waar de zon schijnt is het heerlijk en groen, waar de schaduw is (en soms de hele dag door de bergen) ligt een beetje sneeuw of rijp op het groen.
Bovenstaande foto is om ongeveer vier uur ’s middags genomen, bij onze tweede wandeling over de Voie Verte naar Sumène (die spoorlijn), dit stuk komt dus de hele dag niet in de zon waardoor de rijp nog aanwezig is. Ja, ja, het is niet altijd alleen maar zonnig in het Zuiden.
Afgelopen week ook de tekeningen van onze overbuurkindjes uit Leiden opgehangen in la cuisine. Heel gezellig. En kijk eens wat frappant, de tekening van Milla (nee, niet de onze maar ons overbuurmeisje van vier) die naast een foto van Walter hangt: hoe die prinsesjes op elkaar lijken met de jurken en vleugeltjes. Quelle coïncidence!
Dinsdag ook weer een huis bekeken in Saint Hippolyte du Fort. Het huis op de foto hierboven rechts van de Electricité Generale met de bruine voordeur. Op zich een heel mooi groot huis aan het dorpsplein met fraaie bomen en twee keer per week markt voor deur. Huis had ook weer oude details en prachtig trappenhuis, maar heel smal en lang. Daardoor was het een soort pijpenla met veel inpandige ruimtes.
Ook de tuin bleek kleiner dan gedacht. Het bleken een paar terrassen te zijn op verschillende niveaus, die wel heel groen was ingericht met een mooie begroeide smeedijzeren pergola. Ik kan me voorstellen dat dit in de zomer heerlijk is! We constateerden aan het eind van het bezoek dat dit niet het huis voor ons is, wel hebben we er leuke ideeën opgedaan.
We besloten nog even langs het ‘vorige’ huis in Saint Hippolyte te lopen, de bankierswoning. Deze ligt wel in een smal straatje (het is het huis aan de rechterzijde van de straat, links van de garage met de witte luiken). Blijkt het ook nummer 21 te zijn, dat was ons nog niet eens opgevallen. De ruimte in dit huis en de authentieke details spreken ons erg aan, waardoor we flink aan het fantaseren zijn hoe het zou zijn daar te wonen. We gaan het huis toch nog maar een tweede keer bezichtigen :-), wel pas over twee weken, dus nog even geduld.
Thuis (ja, we noemen het al thuis), onder het genot van heerlijk brood van l’Ami du Pain, hebben we een hoop te bespreken. Want we merken dat we zo blij worden van hier ‘zijn’, dat ons hier permanent vestigen ook een optie lijkt te worden. Dat wordt mede ingegeven door het feit dat we de ‘bankierswoning’ niet naast ons huis in Leiden kunnen betalen. Ook onze portemonnee heeft een bodem.
We komen tot een voorlopige conclusie dat het nu (zo begin vijftig) nog wel een mooie tijd is om ergens iets nieuws op te bouwen en dat je nog onderdeel van een nieuwe andere maatschappij kan gaan worden. Dat idee staat ons meer aan dan in de toekomst als pensionado’s alleen maar onze oude dag in Frankrijk gaan slijten. Tegelijkertijd zijn we ook wat verbaasd over onszelf, dat we al gesprekken daarover hebben. We hebben er in ieder geval veel plezier mee en voelen ons zielsgelukkig.
Als we dan weer gaan wandelen, dan ontdekken we (nou ja, vooral Bart) weer nieuwe paadjes en zien we prachtige bomen en mooie uitzichten. Je loopt dan lekker in je trui of met open jas, zalig.
Gisteren konden onze huiseigenaren Valérie en Walter zich weer opnieuw laten testen vanwege hun Corona besmetting vorige week, en gelukkig waren ze negatief. Daardoor konden ze mét PCR test vertrekken naar Italië voor hun lange vakantie. We hebben ze uitgezwaaid en zijn nu ‘seul à la maison’ ofwel ‘home alone’. We zullen ons als goed huismeester gedragen!
Vanochtend na mijn marktbezoek lekker op ons kleine balkonnetje gezeten met koffie en een croissant aux amandes (natuurlijk van l’Ami du Pain), verrukkelijk. Voor onze Leidse lezers: deze croissant aux amandes kan je ook kopen bij Mamie Gourmande op het Gangetje, die zijn bijna net zo lekker (en een hele maaltijd, haha). Met een dame bij een groentestalletje op de markt krijg ik al een beetje een band. Ze vindt het leuk me te helpen en meer Franse woorden te leren. Ik geniet daarvan!
Vanuit Frankrijk wil ik ook nog even een hele dikke bisou geven aan mijn naamgenoot, die ligt te knokken in het Erasmus in Rotterdam. Ik hoorde dat je trouw onze belevenissen volgt, wat leuk. Weet dat ik veel aan je denk, en dat ik het soms heel oneerlijk vindt dat wij hier zo genieten en dat anderen, waaronder jij, zo moeten vechten. Dus nog een ‘gros bisou’ en ‘embrasse ferme’ voor de grote Marjolein.
Tot slot voor vandaag nog een kleurrijke uitsmijter van Bart, gevonden in onze keuken. Veel complementairder dan dit kan je het niet krijgen volgens mij! Geen Bleu et Vert…, sorry Gerrit, maar ook zeker zo mooi.
