Ja, ik ben weer helemaal alleen. Het is best wel lekker, maar ook weer niet.
Gisterochtend is Jim vertrokken. Niet zo vroeg als hij eerst zei, om half negen stonden we beneden om de fiets weer helemaal aan te kleden. Jim heeft volgens mij genoten en ik heb wel duizend bedankjes gekregen. De rien, zeggen we dan! Geheel aangesterkt en mét identiteitspapieren en (werkende) bankpas kon hij weer op stap. Op maandag had hij wat zitten puzzelen voor de terugreis. Hij kwam er achter dat het “maar’ 1300 kilometer richting Leiden is. Ik helemaal verbaasd: “maar”? Dan zou hij veel te vroeg thuis zijn. Nou ja zeg, en dat zegt een fietser. Haha wat een mop. Vandaag kreeg ik bericht dat hij toch nog maar even de Mont Ventoux gaat beklimmen, op aanraden van een fietsvriendin van hem: José. Zij had het idee dat als je er zo dicht langs fietst, dat je spijt krijgt als je hem niet beklimt. Ik heb er geen verstand van, maar gezien de “slechts” 1300 km naar huis, lijkt het me een zeer verstandige keuze 🙂
Rond lunchtijd zou Martin en zijn vrouw Laura arriveren in Barjols, dus na het vertrek van Jim ben ik wat boodschapjes gaan doen. Ja, speciaal “jes” bij de boodschappen, want je loopt zo makkelijk even het dorp in! En voor een paar kleine dingen is dat erg leuk om te doen. De slager herkent me inmiddels en vroeg me gisteren “voesetesbjeng?” Eeh, pardon? Toen maakte hij er “ça va?” van, en ik begreep meteen dat hij vous etes bien? bedoelde. Ja, dat provencaalse accent is me wat. Verder vroeg hij me of ik hier op vakantie was. Ik heb hem in mijn beste frans uitgelegd dat het wat langer was en dat we elkaar dus wel vaker zouden zien. Goh, wat is het nog moeilijk zo’n gesprekje. Ik blijf moeite hebben met het franse woord voor 40, ik haal 14 en 40 altijd door elkaar: quatorze en quarante. Maar gisteren heeft de slager mij volgens mij een ezelsbruggetje gegeven: hij had het over 14 juli, de nationale feestdag. En ik weet heel goed dat dat quatorze is. Dus als ik nog een keer ga vertellen dat ik hier 3 maanden feest vier om mijn veertigste verjaardag te vieren, dan denk ik snel even aan quatorze juillet, en dan komt quarante (hoop ik) snel tevoorschijn in mijn geheugen. Klinkt eigenlijk best ingewikkeld. Nou ja, de tijd zal het leren.
Een ander mooi “spectacle” die ochtend was, dat bij de kerk een enorme hijskraan stond. Ze zijn de kerk aan het restaureren, dus ik ben niet helemaal verbaasd. Die kraan stond dus wel op de doorgaande weg, en ongeveer 10 meter voor die kraan staat een bordje “route barree 09:00 – 18:00”. Ja, dat zie je daar ook wel. Martin en Laura zouden daar langs moeten om bij mijn huis te komen. Dus maar een sms-je gestuurd dat ze op de snelweg beter de 2e afslag Barjols kunnen nemen, dan komen ze aan de goede kant Barjols binnen. Wat schets mijn verbazing: om half 12 was de kraan alweer aan het inpakken. Het zal wel de franse slag zijn, zucht…
On voit, le feu est rouge, le feu est vert, à Barjols toujours quelque chose est à faire (en als deze vrije vertaling van Herman Finkers fouten in het Frans bevat, dan hoor ik het graag van iemand die er verstand van heeft*. wel frappant dat het in het frans ook lijkt te rijmen).
Martin en Laura arriveerden rond half een, en we hebben lekker bij zitten kletsen. Martin en ik kennen elkaar nu bijna 12 jaar, en hebben met elkaar in het bestuur van de Gebruikersvereniging Assistance Software gezeten. Sterker nog, met 2 anderen hebben wij de vereniging opgericht. Inmiddels zijn we beiden geen bestuursleden meer (na 8 en 9 jaar hielden wij het voor gezien). Wat schetst onze verbazing: we missen gewoon het contact met elkaar. In die 12 jaar bouw je toch een behoorlijke band met elkaar op. Bovendien hadden wij beiden in die beginperiode een nogal turbulente privé-tijd, daar konden we elkaar ook wel vinden om bij te praten. Zijn huwelijk met Laura 10 jaar geleden heb ik ook meegemaakt. 
Dus vandaar een gezellig bezoek in het zonnige zuiden. Ik had niet geprobeerd om een volledige Franse lunch neer te zetten, meer in de trant van wat we bij de beeldhouwcursus altijd krijgen: allemaal kleine schaaltjes met olijven, augurkjes, radijsjes, paté, 3 soorten kaasjes (waaronder een heel lekkere Banon de chevre), een salade van kikkererwten, natuurlijk brood en een glas wijn. Heel gezellig! Aan het eind van het bezoek nog een wandeling door het dorp gemaakt en een “glace de la maison” gegeten. Het was warm gisteren.
Gisteravond voor het eerst eens de franse tv aangezet. Het nieuws is niet even makkelijk te volgen. Natuurlijk veel te melden over de Affaire DSK, inhoudelijk moeilijk te volgen. Daarentegen het nieuws dat Carla Bruni een kind verwacht van Sarkozy, dat snap ik dan wel ineens. Na het nieuws was er een interview met Jean Paul Belmondo. Ik begreep dat hij een oevreprijs had gekregen in Cannes, en daardoor was er een interview met hem en een itinéraire daarna. Ik kende dat laatste woord wel als reisbeschrijving, of route, ze gebruiken het blijkbaar ook voor een overzicht van zijn werk. Wel grappig vond ik dat ik JP heel goed kon verstaan, en ook best goed begreep wat hij zei, maar de verslaggever verstond ik nauwelijks. Je zou het eerder omgekeerd verwachten.
Na een heerlijke en lange nacht vandaag niet zo heel veel gedaan. Even genieten van het alleen zijn en niets doen. Nog wat in het dorp rondgewandeld, weer een boodschapje gedaan (bedenk maar dat ik elke dag 4 trappen op en af moet, dus telkens kleine beetjes is veel fijner). Ook weer een poging bij de VVV gedaan, was ik weer een kwartier te laat. Hoe krijg ik het voor elkaar. Ik kan vanavond nog naar het circus, dat is vandaag neergestreken in Barjols. Nou, nee, dank je. Morgen ga ik denk ik weer eens een wandeling maken. Straks nog even een franse omelet maken en weer eens lekker wat gaan lezen. Ondanks dat ik zeeen van tijd heb, geen tijd om te lezen. Mwah, c’est la vie!
* Opmerking 1 van Bart over het stoplicht: Le feu est rouge, le feu est vert, comme vous voyez, à Barjols il y a toujour quelque chose à faire. Dit leek hem een betere vertaling. Zijn er nog meer suggesties?